ΚΟΥΤΕΛΙΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ MSc ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ- ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ

-Θυμάμαι πως με τους γονείς μου δεν είχαμε ιδιαίτερη επαφή. Ο καθένας ήταν αποκομμένος στο χώρο του. - Πώς αισθάνεσαι για αυτό; -Ήταν πολύ απασχολημένοι με διάφορες υποχρεώσεις. Ο πατέρας μου δούλευε πολλές ώρες, η μητέρα μου είχε να αναθρέψει εμένα και την αδελφή μου. Τους καταλαβαίνω. Το παραπάνω ερώτημα («πώς αισθάνεσαι») μοιάζει τόσο απλό και όμως η απάντηση του μας φέρνει αντιμέτωπους με πολλά ελλείμματα και οδυνηρές πραγματικότητες. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι θεραπευόμενοι δυσκολεύονται να περιγράψουν το συναίσθημά τους. Αποφεύγουν ασυνείδητα την άμεση επαφή με την εσωτερική τους εμπειρία, περνώντας αυτομάτως στο κομμάτι της λογικής επεξεργασίας. Στην παραπάνω απάντηση, ο θεραπευόμενος επεξηγεί τους λόγους της απόστασης με τους δικούς του, τους δικαιολογεί, αλλά δεν περιγράφει πώς αισθάνεται. Αυτή η απάντηση συγκαλύπτει, συγκρατεί. Κρύβει οδύνη για το χρόνο που διήνυσε μόνος του. Θυμό για το χώρο που δεν του έδωσαν ώστε να μοιραστεί μαζί τους τις επιθυμίες του, τ

Πολλές φορές είναι πιο εύκολο να καλύψουμε τις εσωτερικές μας ανάγκες και αγωνίες με επιλογές εφήμερης διάρκειας , αλλά άμεσης δράσης. Μια δύσκολη συναισθηματικά περίοδος μπορεί να «συγκαλυφθεί» με αγορές ή με κατανάλωση αλκοόλ, φαγητού κτλ. Η προσωρινή ανακούφιση από τον ψυχικό πόνο προσδίδει ένα αίσθημα ικανοποίησης, όμως για να υπάρξει ψυχική μετακίνηση χρειάζεται χρόνος και δουλειά. Είναι πολύ πιο απλό να ξεδώσουμε πχ ψωνίζοντας, σε μια περίπτωση χωρισμού, από το να μιλήσουμε για τα συναισθήματά μας και να ξεδιπλώσουμε τις σκέψεις μας. Είναι λογικό να μας φοβίζει το τι θα αποκαλυφθεί , άλλωστε γι΄αυτό και το αποσιωπούμε με διάφορες αμυντικές διεργασίες. Παρόλα αυτά είναι ακόμα πιο ψυχοφθόρο να απωθούμε διαρκώς δυσεπίλυτα τραύματα. Έχουμε συνηθίσει να δεσμευόμαστε με ανθρώπους και καταστάσεις που μας ταλαιπωρούν. Ποτέ δεν είναι αργά να επενδύσουμε σε μια υγιή διαδικασία . Να αφοσιωθούμε σε μη ψυχοφθόρες καταστάσεις. Η δέσμευση και η αφοσίωση στη θεραπευτική διαδικασί

Κάθε ξεκίνημα προκαλεί ανησυχίες, καθώς είναι κάτι καινούριο και χρειάζεται χρόνος για να νιώσουμε εξοικείωση και κόπος για να υπάρχει μια συνέχεια με σταθερότητα σε αυτή μας την προσπάθεια. Μερικές σκέψεις που είναι πολύ πιθανό να μας έχουν απασχολήσει είναι οι εξής: «Ντρέπομαι να αναφέρω τα μυστικά μου σε έναν άγνωστο» «Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω» «Ο ψυχολόγος κάνει ερωτήσεις; Κατευθύνει εκείνος τη συζήτηση»; «Θα με πιέσει, αν τυχόν δε θέλω να αναφερθώ σε κάτι»; Είναι μια αλήθεια ότι ο θεραπευτής είναι ένας άγνωστος, αρχικά, άνθρωπος και είναι δύσκολο να του εκμυστηρευτείς πράγματα που ούτε ο ίδιος δεν θες να παραδεχτείς. Βοηθάει να σκέφτεσαι ότι είναι σύμμαχός σου, ότι δεν αποτελεί «εχθρό» που θα σε κατακρίνει/ κοροϊδέψει/ ντροπιάσει. Αυτές οι προσδοκίες έχουν να κάνουν με δικές σου εμπειρίες στην ιστορία της ζωής σου. Αφορούν αλληλεπιδράσεις της μέχρι τώρα πορείας σου. Πιθανόν να εμπιστεύτηκες και να ανοίχτηκες σε ανθρώπους οι οποίοι σε πρόδωσαν. Είναι λογικό και

Ψυχοθεραπεία: μια βουτιά στα βαθιά της ύπαρξής μας και της προσωπικής μας ιστορίας. Μια επιλογή αντίθετη προς τις εφήμερες ανακουφίσεις του ψυχισμού μας και τις επιφανειακές επιλογές απολαύσεων. Μια ανάγκη αντίστασης στο εξαντλητικό τρόπο ζωής της καθημερινότητας. Ανακαλύπτουμε τα συναισθήματά μας Τα συναισθήματά μας καταπιέζονται με όλο και περισσότερους τρόπους. Επιπεδώνονται πίσω από τους τσιμεντένιους τοίχους της αστικής ζωής. Μουδιάζουν μπροστά στην υπνωτιστική επίδραση της οθόνης. Πνίγονται μέσα στα ανταγωνιστικά μας κίνητρα. Στην ψυχοθεραπεία υπάρχει ο χώρος και ο χρόνος να εκφραστούμε και να αναλύσουμε τα μη λεκτικά σημάδια που μπορούν να δώσουν πιο ακριβείς πληροφορίες για εμάς . Να συνδεθούμε με εκείνο το παιδί που δεν είχε ακόμα “εκπαιδευτεί” στο να προσανατολίζει τα θέλω του με βάση τις ανάγκες των άλλων . Ένα παιδί αυθόρμητο, που αφουγκραζόταν τα συναισθήματα των άλλων με ευστοχία και εξέφραζε ελεύθερα τον δικό του εσωτερικό κόσμο . Πριν εγκλωβίσουν τον αυθορμητ

Η ψυχοθεραπεία αποτελεί ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία. Η διαδρομή χρειάζεται τόλμη, καθώς κάποιες φορές ο δρόμος έχει δυσκολίες, αλλά το αίσθημα απελευθέρωσης, όσο εξελίσσεται αυτή η εσωτερική διαδρομή, μας δικαιώνει. Η απελευθέρωση έχει να κάνει με το βάρος που κουβαλούσαμε, χωρίς να μας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να το εκφράσουμε. Αυτό το βάρος εμπεριέχει ενοχές, τραυματικές εμπειρίες, βία, άγχη, φόβους. Πώς είναι να “είμαι” αναγνωρίζοντας όλα τα κομμάτια του εαυτού μου; Αγκαλιάζοντας με αποδοχή όλες τις πλευρές μου; Εφευρίσκοντας καινούριους τρόπους να σχετίζομαι; Βασικός στόχος της ψυχοθεραπείας είναι να δοθεί περιεχόμενο σε ό, τι αδιαμόρφωτο υπάρχει μέσα μας και μας πιέζει γιατί δεν έχει βιωθεί με ολοκληρωμένο τρόπο. Στην ψυχοθεραπεία το παιχνίδι παίζεται από την αρχή με άλλους όρους. Η διαθεσιμότητά του θεραπευτή και η ύπαρξη αυτού του χώρου για τον εαυτό, επιτρέπει στον θεραπευόμενο να ζωντανέψει την προσωπική του ιστορία, να αναλυθεί και να αποκτήσει ένα καινούριο περιεχόμεν

Άτομα με οριακή διαταραχή προσωπικότητας περιγράφουν τον ψυχισμό τους σαν μια διαρκή ταλάντευση από το απόλυτο κενό στην έκρηξη συναισθημάτων και σκέψεων. Ζουν στα όρια, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη ψύχωση. Όλα βιώνονται στον υπέρτατο βαθμό, δεν υπάρχουν ήπιες καταστάσεις και διαρκώς εναλλάσσονται. Η αστάθεια διατρέχει όλες τις πτυχές της ζωής τους: τη συμπεριφορά τους, την εικόνα του εαυτού τους, τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, τα συναισθήματά τους. Γι’ αυτό και δεν έχουν μια συγκροτημένη αίσθηση εαυτού, μετατοπίζονται διαρκώς, νιώθοντας πως δεν έχουν ταυτότητα και καθορίζονται από τις διαθέσεις του άλλου. Ο ετεροκαθορισμός τους αποτελεί γι’ αυτούς τεράστιο βάρος. Έχουν ανάγκη να γαντζωθούν από τον άλλο για να νιώσουν ότι υπάρχουν, καταλήγοντας να τον εξιδανικεύουν ώστε να συνεχίσουν να βρίσκουν λόγο να είναι εξαρτητικοί μαζί του. Ο φόβος της εγκατάλειψης είναι αυτός που πυροδοτεί ένα φαύλο κύκλο εξιδανίκευσης- υποτίμησης. Η οποιαδήποτε αντίδραση με αρνητικό πρό